พระวินัยของพระภิกษุในพระพุทธศาสนาเถรวาทที่เกี่ยวข้องกับคฤหัสถ์ในการเป็นผู้ให้และเป็นผู้รับ

Abstract

การวิจัยนี้มีจุดมุ่งหมายเพื่อ 1)ศึกษาพระวินัยของพระภิกษุในพระพุทธศาสนาเถรวาท ที่เกี่ยวข้องกับการเป็นผู้ให้และเป็นผู้รับ 2)ศึกษาแนวทางในการประพฤติปฏิบัติของพระภิกษุในพระพุทธศาสนาเถรวาทที่เกี่ยวข้องกับคฤหัสถ์ในการเป็นผู้ให้และเป็นผู้รับ 3)ศึกษาแนวทางในการประพฤติปฏิบัติของคฤหัสถ์ที่เกี่ยวข้องกับพระภิกษุมในพระพุทธศาสนาเถรวาทในการเป็นผู้ให้และเป็นผู้รับ เป็นการวิจัยเชิงคุณภาพโดยศึกษาค้นคว้าข้อมูลจากพระไตรปิฎกและเอกสารงานวิจัยต่างๆ ที่เกี่ยวข้องกับพระวินัยของพระภิกษุ แนวทางการประพฤติปฏิบัติของพระภิกษุ รวมถึงหลักการปฏิบัติตนที่ถูกต้องเพื่อเอื้อต่อพระธรรมวินัยในสถานการณ์ปัจจุบัน ผลการวิจัยพบว่า 1)พระวินัยของพระภิกษุที่เกี่ยวข้องกับการเป็นผู้ให้และเป็นผู้รับนั้น พระพุทธเจ้ามิได้ทรงบัญญัติไว้ล่วงหน้าเป็นกฎตายตัว แต่ทรงบัญญัติสิกขาบทไว้ใน นิสสัคคิยปาจิตตีย์ 30 สิกขาบท โภชนวรรค 10 สิกขาบท อเจลกวรรค 10 สิกขาบท และปาฏิเทสนียะ 4 สิกขาบท 2)แนวทางในการประพฤติปฏิบัติของพระภิกษุที่เกี่ยวข้องกับคฤหัสถ์ในการเป็นผู้ให้และเป็นผู้รับ ได้แก่ การประเคนของถวายแด่พระภิกษุนั้นมีหลักในการประเคนอยู่ 5 อย่างคือ สิ่งของนั้นต้องไม่ใหญ่โตหรือหนักเกินไป พอคนเดียวยกได้ ผู้ประเคนเข้ามาอยู่ในหัตถยาสคือ ห่างประมาณศอกหนึ่ง เขาน้อมของนั้นเข้ามาให้ น้อมให้ด้วยกาย ด้วยของเนื่องด้วยกายหรือโยนให้ก็ได้ และภิกษุรับด้วยกายก็ได้ ด้วยของเนื่องด้วยกายก็ได้ 3)แนวทางในการประพฤติปฏิบัติของคฤหัสถ์ที่เกี่ยวข้องกับพระภิกษุในพระพุทธศาสนาเถรวาทในการเป็นผู้ให้และเป็นผู้รับ พระภิกษุสามารถรับอาหาร ยา เครื่องนุ่งห่ม และที่อยู่อาศัยจากคฤหัสถ์ได้ดดยไม่ผิดพระวินัยในพระพุทธศาสนา