การศึกษาโปรแกรมช่วยเหลือด้านการเรียน: กรณีศึกษา นักศึกษาที่มีปัญหาทางการเรียน คณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏสงขลา

Abstract

การวิจัยนี้เป็นการวิจัยเชิงทดลองมีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) เปรียบเทียบผลสัมฤทธิ์ด้านการเรียนของนักศึกษาที่มีปัญหาทางการเรียนก่อนและหลังการเข้าร่วมโปรแกรมช่วยเหลือด้านการเรียน และ2) ศึกษาความความคิดเห็นของนักศึกษาที่มีปัญหาทางการเรียนต่อโปรแกรมช่วยเหลือด้านการเรียน กลุ่มตัวอย่างเป็นนักศึกษา คณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏสงขลาที่มีปัญหาด้านการเรียน จำนวน 14 คน โดยการเลือกแบบเจาะจง เครื่องมือวิจัยประกอบด้วย 1) โปรแกรมช่วยเหลือด้านการเรียน และ2) แบบสอบถามความคิดเห็นเกี่ยวกับโปรแกรมช่วยเหลือด้านการเรียน สถิติที่ใช้ในงานวิจัยนี้เป็นสถิติเชิงพรรณนาและสถิติอนุมาน ได้แก่ ร้อยละ ค่าเฉลี่ย ค่าเบี่ยงเบนมาตรฐาน และ The Wilcoxon Matched-Pairs Signed-Ranks Test ผลการวิจัยพบว่า ผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนของนักศึกษาที่มีปัญหาทางการเรียนหลังเข้าร่วมโปรแกรมช่วยเหลือด้านการเรียนสูงกว่าก่อนเข้าร่วมโปรแกรมช่วยเหลือด้านการเรียนอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ 0.001 และนักศึกษาที่มีปัญหาทางการเรียนมีความคิดเห็นต่อโปรแกรมช่วยเหลือด้านการเรียนในระดับดี นอกจากนั้น นักศึกษาเห็นว่าการให้ความช่วยเหลือด้วยโปรแกรมช่วยเหลือด้านการเรียน ทำให้ตนมีผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนสูงขึ้น มีเจตคติทางบวกต่อการเรียน มีความรู้สึกที่ดีต่อตนเอง มีพฤติกรรมเปลี่ยนไปในทางบวก สัมพันธภาพกับเพื่อนในชั้นเรียนดีขึ้น