การไม่คบคนพาลในพระพุทธศาสนาเถรวาท

Abstract

การวิจัยครั้งนี้ มีจุดมุ่่งหมายเพื่อศึกษาหลักการไม่คบคนพาลในพระพุทธศาสนาเถรวาท หลักธรรมที่เกี่ยวข้องกับการไม่คบคนพาลและประโยชน์ที่เกิดจากการไม่คบคนพาล โดยศึกษาจากคัมภีร์พระไตรปิฎกภาษาไทยแบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย และพระไตรปิฎกภาษาบาลีฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย ใช้วิธีดำเนินการวิจัยเชิงคุณภาพ ผลการวิจัยพบว่า หลักการไม่คบคนพาลในพระพุทธศาสนาเถรวาทเป็นลักษณะของการไม่เข้าไปใกล้ การไม่เข้าไปนั่งใกล้ การไม่เข้าพวกกับคนพาล การไม่สนทนาปราศรัย ไม่กินด้วย ไม่นอนด้วย ไม่อยู่ด้วย ไม่ประพฤติตาม การไม่ยอมเป็นเพื่อนด้วย การไม่ยึดเอาเป็นแบบอย่าง การไม่สนิทสนมโดยฐานเป็นมิตร เป็นต้น หลักธรรมที่เกี่ยวข้องกบการไม่คบคนพาล ได้แก่ หลักมิตรเทียม 4 และหลักอสัตบุรุษ 4 หลักมิตรเทียม 4 ได้แก่ คนปอกลอก คนดีแต่พูด คนหัวประจบและคนชวนฉิบหาย ส่วนหลักอสัตบุรุษ 4 ประการ ผู้ปฏิบัติผิดในมารดา ผู้ปฏิบัติผิดในบิดา ผู้ปฏิบัติผิดในพระตถาคตและผู้ปฏิบัติผิดในสาวกของพระตถาคต เป็นต้น ประโยชน์ที่เกิดจากการไม่คบคนพาลคือทำให้ไม่ถูกชักนำไปในทางที่ผิด ทำให้ไม่ถูกตำหนิ ทำให้เป็นที่ไว้วางใจของเพื่อนร่วมงาน ครบอครัวและสังคม ทำให้สามารถรักษาความดีของตนเองไว้ได้ ทำให้มีความสุขทั้งตนเอง สังคม และครอบครัว การไม่คบคนพาลเป็นพื้นฐานของการพัฒนนาตน เพราะเป็นการเว้นทางเสื่อม และดำเนินชีวิตในทางแห่งความเจริญ