แรงจูงใจของชาวพุทธไทยต่อการจาริกแสวงบุญ ณ สังเวชนียสถาน 4 ตำบล

Abstract

งานวิจัยนี้ มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1.ศึกษาแรงจูงใจภายใน และภายนอกของชาวพุทธไทยต่อการจาริกแสวงบุญ ณ สังเวชนียสถาน 4 ตำบล 2.เพื่อศึกษาเปรียบเทียบแรงจูงใจภายในและภายนอกของชาวพุทธไทยต่อการจาริกแสวงบุญ ณ สังเวชนียสถาน 4 ตำบล 3.เพื่อศึกษาความคิดเห็น และข้อเสนอแนะของชาวพุทธไทยต่อการจาริกแสวงบุญ ณ สังเวชนียสถาน 4 ตำบล การวิจัยครั้งนี้ เป็นการวิจัยเชิงปริมาณ กลุ่มตัวอย่างที่ใช้ในการวิจัยจำนวน 400 คน ได้แก่ ชาวพุทธไทยที่เดินทางไปจาริกแสวงบุญ ณ สังเวชนียสถาน 4 ตำบล ประกอบด้วย สถานที่ประสูติ สถานที่ตรัสรู้ สถานที่ปฐมเทศนา และ สถานที่ปรินิพพาน เครื่องมือที่ใช้ ได้แก่ มาตรวัดแรงจูงใจแบบลิเคิร์ท วิเคราะห์ข้อมูล โดยการหาค่าความถี่ ร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน การทดสอบค่าที การวิเคราะห์ตัวแปรทางเดียว และเปรียบเทียบความแตกต่างค่าเฉลี่ยเป็นรายคู่ด้วยวิธี LSD ผลการวิจัยพบว่า 1) ระดับแรงจูงใจภายนอกโดยรวม อยู่ในระดับมากที่สุด โดยค่า x̄เท่ากับ 4.30 ค่า S.D.เท่ากับ 0.47 และแรงจูงใจภายในโดยรวม อยู่ในระดับมากที่สุด โดยค่า x̄ เท่ากับ 4.39 ค่า S.D. เท่ากับ 0.49 เมื่อพิจารณาเป็นรายด้าน พบว่า ระดับแรงจูงใจภายนอก ต่อสถานที่แสดงปฐมเทศนาอยู่ในระดับมาก โดยค่า x̄= 4.19 และค่า S.D.เท่ากับ 0.59 และแรงจูงใจภายในของชาวพุทธไทย อยู่ในระดับมากที่สุดทุกด้าน โดยค่า x̄ มีค่าระหว่าง 4.30 – 4.59 และค่า S.D. มีค่าระหว่าง 0.53 - 0.61 2) เปรียบเทียบแรงจูงใจของชาวพุทธไทย จำแนกตามปัจจัยส่วนบุคคล พบว่า แตกต่างกันในทุกด้าน อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ 0.05 3) ความคิดเห็นส่วนใหญ่ของชาวพุทธไทย เชื่อว่าจะไม่ตกนรกเมื่อได้ไปสังเวชนียสถาน 4 ตำบล คิดเป็นร้อยละ 43.75 ด้านข้อเสนอแนะชาวพุทธไทยส่วนใหญ่ ต้องการให้การเดินทางสั้นกว่านี้ เนื่องจากเหน็ดเหนื่อยเกินไป คิดเป็นร้อยละ 44.75 และไม่ต้องการให้ทำกิจกรรมส่งเสียงดัง คิดเป็นร้อยละ 11.75